त्याचे गाणे

एकहि वेळा न तुजला भरूनि डोळे पाहिलें,
परि जिव्हारी घाव बसुनी हृदयी जखमी जाहले!
मी फिरस्ता चुकुनि कोठे दारि तुझ्या पातलो;
सहज तुजला निसटतांना पाहिलें ना पाहिलें
नेसली होतीस तेव्हां शुभ्र पातळ रेश्मी,
त्यांतुनी आरक्त कांती और कांहींशी खुले!
रर्विकरीं सोनेरि उड्ती केस पिंगट मोकळे;
तपकिरी तेजांत डोळे खोल अर्थ भारिले!
पायिं त्या नाजूस गोर्‍या रूळ्त होते पैंजण,
रक्त तापे , अंग कांपे , हृदय पेटूं लागलें!
न कळता तुं प्रीतिचा खंजीर हृदयी मारिला,
ध्यानिंही नाहीं तुझ्या कीं काय माझें जाहलें!
स्मृति जशीच्या तशि असे ही-काळ कितिही लोटला;
हसत तुं असशील, परि या अश्रु भालीं रेखिले!

कवी - अनंत काणेकर