कालबाह्य कविता कशास या लिहिल्या मी ?
मी कशास लिहिली माणुसकीची गाणी ?
कलदारपणाच्या व्यर्थ लागलो मागे....
माझ्याजवळीही होती खोटी नाणी !!
मी गात बैसलो स्तोत्रे उदात्ततेची
दडवले मनाचे कंगोरे मी कोते
मी आनंदाचे रंग उधळले सारे...
... लपवले रंग, जे काळे-करडे होते !
लावला दिवा मी कशास हा आशेचा ?
वाटली न का मी माझी घोर निराशा ?
भांडणे मिटवली...मंत्र `सलोखा` माझा
मी रस्त्यावरती केला का न तमाशा ?
घेतली कशाला खरेपणाची बाजू ?
बिनधास्त बोललो नाही का मी खोटे ?
फायदाच माझा नसता का मग झाला ?
मी करून माझे किती घेतले तोटे !!
मी दुःख फाटके माझे शिवले नाही...
उसवू न दिली मी दुनियेची पासोडी
जमवीत राहिलो तथाकथित मी पुण्ये...
मी करावयाची होती पापे थोडी...!!
हे सारे मजला सहजच जमले असते...
पण कधी न केले, जे मज पटले नाही
जे पुस्तक मजला वाचायाचे नव्हते...
मी कधीच त्याचे पान उलटले नाही !
मी ओबडधोबडपणा टाळला सारा
सजवून वेदना कलाकुसर मी केली !
ह्रदयात आग जी माझ्या भडकत होती...
बनवून चांदणे जगापुढे मी नेली !
निष्कलंक राहो कविकुळ माझ्याकडुनी
मज सवंगतेची कधी न होवो बाधा...
मी शब्दांचा कृष्ण-कन्हैया व्हावे...
कवितेने व्हावे आशयउन्नत राधा !!
लावली इथे मी पणती मिणमिणणारी...
ही करी तुम्हीही घ्यावी, आग्रह नाही !
मी कालविसंगत सूर लावला आहे...
ही धून तुम्हीही गावी, आग्रह नाही !
कालबाह्य कविता लिहीन याहीपुढती...
मी लिहीन रोजच माणुसकीची गाणी
कलदारपणाचा होवो लाभ, न होवो..
वटवणार नाही कधीच खोटी नाणी...!!
कवी - प्रदीप कुलकर्णी
No comments:
Post a Comment