दादही त्यांची जणू तलवार आहे!
मस्तकी घेऊन मजला नाचती ते
हे कशाचे प्रेम, हा व्यवहार आहे
खोडल्या मी पत्रिकेच्या चौकटीही
(मरण का याने असे टळणार आहे?)
जो सुखाने बघत आहे मरण माझे
प्रेत त्याचेही कधी जळणार आहे
अक्षरांची मांडुनी सोपी गणीते
काव्य का त्यांना असे कळणार आहे?
तो भला माणूस जो यांचा पुजारी
मी खरे बोलून घुसमटणार आहे
पाहिला मी सूर्यही अंधारताना
काजवा यांचा कसा टिकणार आहे?
बंद कानांच्याच फौजा भोवताली
(काव्य माझे भाबडा यलगार आहे!)
व्यर्थ आसू मी अता ढाळू कशाला?
वेळ माझीही कधी असणार आहे!
कवी - प्रसाद शिरगांवकर
No comments:
Post a Comment