मला माझीच कीव याया लागली ।
दु:खे किती डीजीटल नाना परीची,
आयटीत मज भोगाया लागली ।
किती मी त्या लेट्नाईट्स मारल्या,
ती मला ‘ उल्लु ‘ म्हणाया लागली ।
जमले कधी मला न वेळ पाळणे,
बायको लग्नाआधी वैतागली ।
सेन्ड रिसीव्ह करून थकले हात माझे,
सॅलरीची मेल का रागावली ।
पुन्हा पडले स्वप्न जॉब सोडण्याचे,
पुन्हा ती सी.व्ही. बघाया लागली ।
नियतीचा कोड सारा गंडलेला,
नशीबी एरर दिसाया लागली ।
विसरले ते ओठ मुग्ध हासणे,
स्माईली खोटी हसाया लागली ।
मी विसरलो भाषा सर्व बोलण्याच्या,
मित्रहो मज ‘जावा’ कळाया लागली ।
सवय झाली रोज आता जागण्याची ,
दुपारी मज झोप याया लागली ।
इश्यूंमुळे बॉस पुन्हा भडकला,
शिव्यांची मग तोफ त्याने डागली ।
ले ऑफ ची पुन्हा पसरली अफवा,
मंडळी ऍसेंट चाळाया लागली ।
झाडले चारचौघांत जेव्हा बॉसने,
कंपनी मज ओळखाया लागली ।
सॅलरीची फिगर उमगली जेव्हा,
ती रोज माझ्याशी हसाया लागली ।
एवढी दु;खे पचवली मी ‘मुक्या’ने,
पण आयटी मज जड जाया लागली ।
कवी - मुकुंद भालेराव
1 comment:
Very well-said, liked this 'digital' pain very much !
Post a Comment