उगिच बोलायचे, उगिच हासायचे
उगिच कैसेतरी दिवस काढायचे
मधुन जमवायचे तेच ते चेहरे
मधुन वाऱ्यावरी घरच उधळायचे
चुकुन अपुली कधी हाक ऐकायची
मन पुन्हा बावरे धरुन बांधायचे
रडत राखायची लोचने कोरडी
सतत कोठेतरी भिजत धुमसायचे
उगिच शोधायचे भास विजनातले
अटळ आयुष्य हे टळत टाळायचे
ह्या इथे ही तृषा कधि न भागायची
मीच पेल्यातुनी रिक्त सांडायचे!
गझलकार - सुरेश भट (एल्गार कवितासंग्रहामधून)
1 comment:
बहोत खूब !
Post a Comment