तिऱ्हाईत भासतो मग, ओळखीचा चेहरा!
माझे फाटले; अन् रिक्त हे डोळे तुझे,
का तो आपलासा, वाटणारा चेहरा?
आलात सवडीने, सुखांनो हाय पण,
आहे फुलांनी, आज माझा चेहरा!
आज माझ्या, दर्पणा उजळू नको,
व्रणांनी ग्रासलेला, आज माझा चेहरा!
चढवु कोठला नी कलप लावु कोणता?
मांडतो बाजार आहे, माणसाचा चेहरा!
आहे सल अनामिक, गूढगर्भी अंतरी,
त्या मज दिसावा, वेदनेचा चेहरा!
असूया झळकते, पण सर्व ह्या नजरांतुनी,
माझा घेतसे, उफ!, तो गुलाबी चेहरा!
देह हे, अन दडपणाची नांगरे,
दिसतो नेहमी,मजला स्वत:चा चेहरा!
तु हो मनाचा, अन स्वत:ला शोध रे,
तेव्हाच मित्रा, तुज स्वत:चा चेहरा!
कवी - मानस
No comments:
Post a Comment