अधिर मनासह जाशी कोठें?
चुकशिल, संकटी पडशिल वाटे,
जग हें सारें बा रे खोटें !
हृदया सोडुनि; गडया म्हणोनी, जाइं न कोठें लांब !
क्षणीं पांढरा, क्षणींच काळा
रंग आवडे असा जगाला,
ठाव तयाचा कुणा न कळला
खुळ्या तूलाची, अशा जगाची, कळेल का कृति सांग?
जग सगळें हें देखाव्याचें!
गुलाम केवळ रे स्वार्थाचें,
स्मशान कीं हें शुद्धत्वाचें!
शुद्ध भाबडें, सरळ रोकडें, अशांत करशिल काय?
प्रेमा येथें शपथ लागते!
प्रासावांचुनि कविता अडते!
कर्त्यावांचुनि कार्यहि घडतें!
देव बिचारा, तया न थारा, तुझी कथा मग काय?
तुझ्यासारखा तुला सोबती,
मिळेल का या अफाट जगतीं?
संकुचितहि हें अफाट जरि अती
आणि न मना, अशी कल्पना, अगदीं भोळा सांब!
कोणी तुजला मानिल खोटें,
तिरस्कारही दिसेल कोठें,
अपमानाचेंही भय मोठें,
बाग जगाची, ही न फुलांची, कांटे जागोजाग!
टाकिल कुणि तुज धिक्कारानें,
रडविल किंवा उपहासानें,
फसविल नकली कीं मालानें,
कोणी भटकत, उगाच रखडत, फिरवील मागोमाग!
म्हणुनि लाडक्या, कुठें न जाई,
या हृदयांतचि लपुनी राही,
योग्य मित्र नच सुख तरि नाहीं!
कुसंगतीहुनि, वेडया; मानीं, फार बरा एकांत!
कवी - राम गणेश गडकरी.
No comments:
Post a Comment