काही असे घडावे...

काही असे घडावे
नजरेस तू पडावे

स्वप्नात शोधिले ते
सत्यात कां दडावे?

वैरीहि तो असा की
मन ज्यावरी जडावे

मी मागता फुले,कां
सारे बहर झडावे?

मी कोण,काय होतो
की मज कुणी रडावे?


कवी - जयंत

पानगळ

गावेसे वाटते गीत माणसांचे
शोधू कोठे खरे सूर ते कळेना

आज्ञाधारक कधी शब्द दास होते
प्रतिभा त्यांची आता बटिक पाहवेना

आधी हुंकारही शब्दरूप होई
आता शब्दांतही अर्थ आढळेना

झाली कविता जसे डोह मृगजळाचे
जीवन आभासमय प्यावया मिळेना

अर्थानर्थातला काव्यप्रांत धूसर
शब्दारण्यातुनी मार्ग सापडेना

अमुच्या ह्या मैफिली काव्यकाजव्यांच्या
अंधाऱ्या अंतरी ज्योत पोहचेना

नाही आक्रोश ना भावचित्र हळवे
आहे कारागिरी, सत्य हे लपेना

कवितेचा बाज अन्‌ साज ल्यायलेल्या
ओळी वारांगना ज्या हृदी वसेना

तावांची पानगळ 'भृंग' फार झाली
सरला लेखनबहर परतुनी फिरेना


कवी - मिलिंद फ़णसे

गोप-नीय प्रेमाचे सुनीत

आहे 'स्त्री-सहवास' फार लिहिला माझ्या कपाळावर.
जेथे टाकिन पाय मी, मज तिथे वेढा मुलींचा असे!
टाळ्या मागत, देत कोपरखळ्या वा गालगुच्चे तसे
वाटे, 'एकच भाव हा; पण किती शैलीमधे अंतर!'

भेटे चोरुन एक आणि दुसरी ओढून नेई घरी,
बोले पाच फुटांवरुन तिसरी, चौथी बसे खेटुनी,
गप्पा मारि कुणी निरर्थक, करी गंभीर चर्चा कुणी,
कोणी सोज्वळ, वा 'तयार' कुणि, ही आगाउ, ती लाजरी!

गट्टी मात्र करायला मजसवे प्रत्येक ती आतुर!
ऐश्या प्रेमळ घोळक्यास बघुनी जो ही करी चौकशी,
"साल्या, तू तर गोकुळात असशी! लाडू कधी वाटशी?"
प्रेमाचा दिसतो न त्यास वरुनी, हा 'गोपनीय' स्तर --

कोणा मी किति 'गोकुळात' दिसलो, ही बोच आहे मनी,
जी ती 'गोपि'च भेटते, न दिसते कोठे कुणी 'रुक्मिणी' !!


कवी - महेश

वणवा

जोगवा मी वेदनेचा मागतो आहे
जीव पाषाणावरी मी लावतो आहे

होय, सर्वांशी जरी ती बोलते हसुनी
स्वर्ग सूताने तरीही गाठतो आहे

तीच फुंकर घालते अन्‍ तीच मग पुसते
"रात्रभर वणवा कशाने पेटतो आहे?"

वाहते निष्ठाफुले चरणी दुज्याच्या ती
अन्‍ उरी निर्माल्य मी कवटाळतो आहे

व्यसन दु:खाचे मला आहे असे जडले
भंगण्यासाठीच हृदया सांधतो आहे

काय त्या हृदयास जपणे ती जिथे नाही?
रिक्त गाभारा जणू सांभाळतो आहे

मार्ग जेव्हा वेगळे झालेत दोघांचे
पारिजाताचा सडा का सांडतो आहे?

कोरडे डोळे निरोपाच्या जरी वेळी
चेहऱ्याला मेघ पण आच्छादतो आहे


गजलकार - मिलिंद फणसे

चहाडीपुराण

चहाडीपुराणाच्या दोन गोष्टी । सांगतो तुम्हा स्पष्टी ॥
येईल तुम्हा नवद्रुष्टी । स्मरून नारदाला ॥ ध्रु ॥

सावज हेरावे बरोबर । आहे जे खरोखर ॥
साधे दिसते वरवर । पाहुनि सत्वर ॥ १ ॥

नजर असावी त्याच्यावर । लक्ष असावे खालीवर ॥
करतो जे भरभर । टिपावे नजरेने ॥ २ ॥

एखादा शब्द ऐकावा । शत्रू त्याचा जाणावा ॥
सोडुनी द्यावी ठिणगी । लबाडाची ॥ ३ ॥

बघा आता ठिणगीची मजा । करता करता देवपूजा ॥
सांगावी ही कथा दुजा । चविष्ट शब्दांनी ॥ ५ ॥

तुमचे नाव येता ( त्यांच्या ) ओठा ॥ लागलीच तेथुनी फुटा ॥
बसेल कमरेत सोटा । जबरदस्त ॥ ६ ॥


अंगावर जर आले संकट । परिस्थिती असेल बिकट ॥
तयारी ठेवा जाण्याची । दवाखान्यात ॥ ७ ॥

अपयशाला घाबरू नका । घेतला वसा टाकू नका ॥
मजा नक्की येईल । चहाडी करण्याची ॥ ८ ॥

सोडुनी द्या हातचे कर्म । मंजूर असेल माझा धर्म ॥
लागा कामाला लगेच । नारद म्हणे ॥ ९ ॥

कवी - राजगुडे

व्यक्तिनिरपेक्ष प्रेमाचे सुनीत

जेंव्हा 'ती' शिरली हळूच अमुच्या कंपूमधे नेमकी,
नक्की कोण तिच्या मनांत भरले होते, कुणा ना कळे!
होते 'इच्छुक' सर्व आंतुन, तरी जो तो दुज्याला पिळे!!
बोले 'सूचक काही' काल परि ती, अन् 'तो' निघे 'मी'च की!

सारे टाकत जीव हो तिजवरी माझ्याप्रमाणे जिथे,
गेली माझीच 'मूक साद' तिजला ऐकू कशी काय ती?
हे धागे गतजन्मिचे, कि मटका, की काही टेलीपथी?
साला हे मिळणे घबाड - नसता ध्यानीमनी काही ते!!

होतो आम्ही महारथी अतिरथी सारेच कंपूमधे,
सारे एकुलते, बरे मिळवते, सद्वर्तनी, देखणे!
ऐशांतून तिने मलाच वरीले?! वा! धन्य झाले जिणे!
"ए, तारा अपुल्या कश्या ग जुळल्या?" - मी बोलता ती वदे --

"ऐसी क्वालिफिकेशने जवळ, तो चाले 'कुणीही' मला
'अल्फाबेटिकली' बघून, पहिला प्रस्ताव केला तुला!!"

कवी - महेश

अभंगाचे भाषांतर

कोणे एके वेळा। विसु झाला खुळा।
करावया गेला। भाषांतर॥

अभंग तुक्याचे । करी विंग्रजीत।
दूध पीतपीत । वाघिणीचे ॥

तुका म्हणे आता। रहावे उगीच।
पहावी बरीच । मजा त्याची॥

इवल्या मुंगीची । होते आता ऍन्ट ।
झाली अंडरपॅन्ट । लंगोटीची ॥

झाला हा नाठाळ। कोण विदुषक?।
"ब्रिंग मी अ स्टिक"। तुका सेज ॥

कवी - विसुनाना

विसरली तर नसशील ना मला?

कळत नं कळत,

तु माझ्या इतकी जवळ आलीस,

जाता जाता मनात माझ्या

घर करुन गेलीस.........

घरामध्ये आता या,

कोणीच राहत नाही,

खिडकीतून खुणावणाऱ्या आठवणी

हल्ली मी देखील पाहत नाही........

प्रेमा मध्ये काय ओलावा

कमी होता मझ्या?

की, मनातला दुश्काळ

लांबला होता तुझ्या?

जाता जाता म्हणालीस

विसरुन जा मला,

मनं मात्र माझ विचारतं

कुठे ठेवु तुझ्या वेड्या प्रेमाला?

जपून ठेवलयं मी ते प्रेम

भेटलीस की देइन तुला......

भीती मात्र वाटते खरच

विसरली तर नसशील ना मला????


कवी - नचिकेत

दुकान

दोह्यात जीव नाही, गझलेत जान नाही;
शायर जगात दुसरा माझ्या समान नाही.

चोरून रोज खातो उर्दू मधील लोणी;
सायीवरी मराठी माझे इमान नाही.

गेली हयात सारी वाया तुझी गड्या रे;
तू एक वाचलेला माझा दिवान नाही.

आश्चर्य हे मला की झाली न ‘अहम’बाधा;
माझ्याशिवाय आता कोणी महान नाही!

तू देणगी दिली ना जाहीर वा छुपीही;
वेड्या तुला कधीही मिळणार मान नाही.

त्यांचा बुडेल धंदा विकती न जे स्वत:ला;
तोट्यात चालणारे माझे दुकान नाही.


गझलकार - डॉ. श्रीकृष्ण राऊत

सत्यशोधन

आडून पापण्यांच्या तिरपा तपास आहे
डोळ्यात रंगलेला रजनीविलास आहे

दारात कल्पनांच्या असलो जरी भिकारी
शब्दांत मात्र माझी मोठी मिजास आहे

येथेच रोषणाई भोगून घे, नटा, तू
पडताच काळपडदा अज्ञातवास आहे

बोले इमान जैसे फटकार आसुडाचे
विश्वासघातक्यांची वाणी मिठास आहे

बांधावयास तिरडी जमली अलॊट गर्दी
हर एक मित्र त्याचा मुडदेफरास आहे

कवनात रंग माझ्या शोधू नका गुलाबी
हा सत्यशोधनाचा माझा प्रवास आहे

होते अनेक शत्रू जेव्हा जिवंत होता
आता अजातशत्रू, मयता, प्रवास आहे

येईल लेखणीला केव्हा तरी सफाई
इतकाच वर मला दे, इतकीच आस आहे


गज़लकार - मिलिंद फ़णसे

शून्य

परिघावर शून्याच्या
गाडा विश्वाचा फिरतो
व्यास शून्याचा घेऊन
शून्य शून्य गिरवतो

नाही आदि नाही अंत
एक क्रम एक लय
मार्ग आखीव सरळ
चाले प्रकाश वलय

शून्य काल, अवकाश
शून्य क्षितिज,आकाश
शून्य सृजन साजिरे
शून्य रोकडा विनाश

शून्यातून जन्म घेती
शून्याकृती बुडबुडे
त्यांची शून्य सुख दुःखे
आणि शून्याची झापडे

शून्य जन्मते वाढते
मांड शून्याचा मांडते
शून्यातून शून्याचाच
शून्य अर्थही काढते

शून्य कर्म शून्य भोग
शून्य शून्याचे नशीब
शून्य पुण्य शून्य पाप
सारा शून्याचा हिशोब

शून्यातून शून्य जाता
मागे शून्यच राहील
शून्य होते शून्य आहे
पुढे शून्यच राहील

मूळ अमूर्त तत्त्वाला
कोण भेदून जाईल?
शून्य शून्याचा परीघ
कसे छेदून जाईल?


कवयित्री - अदिती

प्रेमात पडलं की असच होणार !

दिवस रात्र डोळ्यासमोर तोच चेहरा दिसणार,
स्वप्नात सुध्धा आपल्या तिच व्यापुन उरणार
येता जाता उठता बसता,
फक्त तिचीच आठवण होणार
तुमच काय, माझं काय,
प्रेमात पडलं की असच होणार ...

डोळ्यात तिच्या आपल्याला स्वप्नं नवी दिसणार,
तिच्या हास्यातुन आपल्यासाठी चांदणे सांडणार,
ऐश्वर्याचा चेहरा सुध्धा मग
तिच्यापुढे फिका वाटणार!
तुमच काय, माझं काय,
प्रेमात पडलं की असच होणार ...

तिच्या फोनची आपण दिवसभर वाट पाहणार,
मित्रांसमोर मात्र बेफिकीरी दाखवणार
न राहवुन शेवटी आपणच फोन लावणार
तुमच काय, माझं काय,
प्रेमात पडलं की असच होणार ...

Messages नि तिच्या Inbox आपला भरुन जाणार,
तिचा साधा Message पण आपण जपुन ठेवणार
प्रत्येक Senti Message पहिला तिलाच Forward होणार,
तुमच काय, माझं काय,
प्रेमात पडलं की असच होणार ... प्रेमात पडलं की असच होणार ...

आभार

घावामागुन घाव करत राहिल्याबद्दल आभार
ह्या दगडाला शिल्प बनवल्याबद्दल आभार

जागा राहीलो म्हणून मी नवी कामे करु शकलो
निद्रे आजही तू न आल्याबद्दल आभार

जुनी जखम सुकली म्हणून नव्याला जागा मिळाली
नवीचे स्वागत आणिक जुन्याबद्दल आभार

तुम्ही नसता आलात मधे, मी पाय-याच बनवल्या नसत्या
भिंतीनो, माझ्या रस्त्यात आडवे आल्याबद्दल आभार

अश्रूंप्रमाणे आईच्या कुशीत जाऊन शिरलो
मला तुझ्या नजरेतून ऊतरवल्याबद्दल आभार

आता वाटू लागलय हे सगळं जगच माझ घर
माझ्या घरात अशी आग लावल्याबद्दल आभार

दु:खात बुडाल्यावर मग आणखी बहरते कविता
असे असेल तर सर्व जगाचे त्याबद्दल आभार

आता मला चांगलीच येते मनधरणीची कला
`कुँअर' असे माझ्यावर रुसण्याबद्दल आभार


[कुँअर बेचैन यांच्या अप्रतिम गझलेचा मी जमेल तसा केलेला अनुवाद]

आंधळा मागतो एक डोळा, आणि देव देतो गॉगल !

क्षणभराचे काम, युगायुगांचा विसावा
'देव' हा इसम बहुतेक भारतीय असावा !

गार्‍हाणी नेऊन त्याच्या दारी
मारे आपण हाकाट्या पिटतोय
तक्रारीची खिडकी बंद करून
तो आत चकाट्या पिटतोय !

'प्रोजेक्ट विश्व' पेलायची लायकी
ह्याचाच शेवटी प्रश्न उरतो
देवाच्या 'वर' कुणीच नाही तर,
त्याचे 'अप्रेजल' कोण करतो ?

हे विश्व म्हणजे काय 'पीमटी' आहे ?
की कुणीही भाड्याने चालवावी !
देवाच्या हातात किल्ल्या देऊन ,
आपण आपली लाज का घालवावी ?

अश्या गोष्टी 'आऊटसोर्स' करून,
कधीच फळ मिळत नाही..
आता बसा बोंबलत, देवाला
आपला ऍक्सेंट कळत नाही !

काही देवमाणसांकडून तो
थोडी माणूसकी घेईल काय ?
विश्वविधाता वगैरे राहू देत
साधा माणूस तरी होईल काय ?

त्याच्यावर ठेवू विश्वास, पण
त्याचा आपल्यावर बसेल काय ?
'गॉड अट वर्क' ही पाटी
स्वर्गात तरी दिसेल काय ?

देवांचे देवांसाठीचे ते राज्य
तीच तर त्याची लोकशाही !
वरवर लोकांसाठी सर्व अवतार
पण तो मूळचा पडला शेषशाही !


कवी - राहूल फाटक
[मला फार आवडलेल्या हास्यकवितांपैकी ही एक]

मायबोली

जातो जिथे जिथे मी नेतो हिच्या मशाली
जिंकून विश्व सारे, बोलेन मायबोली

एकेक अक्षरांच्या वाहुनिया पखाली
घालू सडे सुखाचे, शिंपून मायबोली

श्वासांत आज माझ्या होतात हालचाली
जेंव्हा समोर येते लाजून मायबोली

भाषेस जाळणारे सत्तांध जे मवाली
त्यांना कुशीत घेते प्रेमांध मायबोली

केला न सूर्य माझा त्यांच्या कुणी हवाली
ज्यांच्या सुरांत नाही माझीच मायबोली

माझ्या जिवास आहे, ही मूळची प्रणाली
ओठांत नेहमी या येईल मायबोली

राहो हातात काटे, ठेवू गुलाब गाली
राहो सदैव माझ्या ओठांत मायबोली

आई तुला ग माझी सांगू कशी खुशाली
दूतास आजही या समजे न मायबोली

आलो जगात या मी ऐकून मायबोली
सोडीन प्राण माझे बोलून मायबोली

कवी - प्रसाद शिरगांवकर

भीती

जगणे तर सोपे असते
पण मी ते अवघड करतो
रस्ता तर सरळच असतो
मी वाकड्यात का शिरतो?...

जर साध्या साध्या गोष्टी
मज आधी कळल्या असत्या;
मी सावध झालो असतो
अन चुकाच टळल्या असत्या...

मनाप्रमाणे माझ्या
ठरवत-बदलत जातो
उशीर झाल्यानंतर
मी भानावर येतो...

जगणे तर सोपे असते
पण मी ते अवघड करतो
हे कसे कुणाला सांगू-
मी जगायला घाबरतो...


कवी - अजब [मनोगतावरुन संग्राहित]

आयुष्य

आयुष्य म्हणजे असतं तरी काय
आयुष्य असतो इतिहास
तारखा वार सण
दिवस मास सण
युध्द झुंजी मरण
य़श, अपयश, स्मरण
उत्कर्ष, -हास, हास, परिहास
आयुष्य असतो इतिहास

आयुष्य असतं गणित
बेरजां पेक्षा वजाबाक्या जास्त
गुणाकारा पेक्षा भागाकार म्हणणे रास्त
आयुष्याची समीकरणं सोडवता सोडवता
संपून जातात, आयुष्याची पानं
अवघड, कठिण, जटिल
आयुष्य असतं गणित

आयुष्य असतं साहित्य
अश्रुंची फुलेच जिथे उमलतात
शोकांतिका जास्त फुलतात
कधी कधी होतो विनोद सा-याच जीवनाचा
कविता फक्त स्वप्नातच डुलतात
अन् कल्पनेतच राहून जातं लालित्य
आयुष्य असतं साहित्य

आयुष्य असतं राजकारण
ज्याचं त्याचं आपलं समीकरण
डाव पेच हार जीत
कधी पट कधी चीत
सत्ते साठी जोड तोड
पैशा साठी सारे गोड
सारंच अद्भुत असाधारण
आयुष्य असतं राजकारण

आयुष्य असते तडजोड
आयुष्य असते घडामोड
आयुष्य असते हसू
आयुष्य असते आँसू
आयुष्य असतो आरसा
आयुष्य असतो कवडसा
आयुष्य असतं रेशमी जाळं
ज्यात जखडला असतो मनुष्य
असं हे आयुष्य.

कवयित्री - आशा जोगळेकर

रिक्त

उगिच बोलायचे, उगिच हासायचे
उगिच कैसेतरी दिवस काढायचे

मधुन जमवायचे तेच ते चेहरे
मधुन वाऱ्यावरी घरच उधळायचे

चुकुन अपुली कधी हाक ऐकायची
मन पुन्हा बावरे धरुन बांधायचे

रडत राखायची लोचने कोरडी
सतत कोठेतरी भिजत धुमसायचे

उगिच शोधायचे भास विजनातले
अटळ आयुष्य हे टळत टाळायचे

ह्या इथे ही तृषा कधि न भागायची
मीच पेल्यातुनी रिक्त सांडायचे!


गझलकार - सुरेश भट (एल्गार कवितासंग्रहामधून)

दुःखाने कुठल्या समुद्र इतका हेलावतो सारखा ?

दुःखाने कुठल्या समुद्र इतका हेलावतो सारखा ?
अश्रू का इतके पितो, खवळतो, खारावतो सारखा?

केव्हाचा खटल्यापरी गुदरतो आहेस तू जीवना ?
फिर्याद्यासम श्वासश्वास फिरतो, ठोठावतो सारखा

नाही ह्या दुनियेत मित्र अथवा वैरी मनासारखा
कोणी निर्दय एवढा न जपतो, जोजावतो सारखा

रक्ताने अमुच्या भिजून क्षितिजे तेजाळली येथली !
दर्पाने कसल्या प्रकाश इथला घोंघावतो सारखा ?

आभाळा, चमकून का निरखतो आहेस बाबा मला?
माझी झेप स्मरून मीच अजुनी भांबावतो सारखा !

भेटावा चकवा तसे दिवसही येतात भेटायला
आहे त्याच स्थळी अजून दुनिया, मी धावतो सारखा

"ये मागे परतून, खेळ अपुला मांडू नव्याने पुन्हा,"
माझ्यातील कुणी निरागस मला बोलावतो सारखा


कवी - चित्तरंजन

कंठशोष

जगती चिवट अजूनी, हा काय दोष त्यांचा?
जाळून बाल्य करता का रक्तशोष त्यांचा?

का व्यर्थ फडफडावे? चिमटीत गुदमरावे?
सुरवंट रेंगणारे विणतीच कोष त्यांचा!

कळती तुम्हास सार्‍या खाणाखुणा इशारे
ऐकू कसा न येई मग कंठशोष त्यांचा?

समजून कोण घेते कोणास आज येथे
माझ्यावरी तरीही आहेच रोष त्यांचा!

सवयीनुसार त्यांनी संकल्प सोडले अन
सवयीनुसार चालू हा मंत्रघोष त्यांचा!

कवी - पुलस्ति.

कळेना

मुलांना कसे वाढवावे कळेना
नव्याने कसे मी घडावे कळेना

जमाना असा, सर्व चालून जाते
स्वत:ला कसे पारखावे - कळेना

किती माहिती ही, किती तज्ञ सल्ले
कसे नेमके पाखडावे - कळेना

विजेसारखा आज उत्साह आला!
तरी मी पुन्हा का गळावे - कळेना

विचारी नभा चिंब ही चंद्रमौळी
"कुठे केवढे कोसळावे कळेना?"

पुन्हा वाचले, खोडले शेर सारे
कशाला असे गुरफटावे - कळेना

कडू, तुरट, खारट - असे जगत जाता
कसे शेवटी गोड व्हावे - कळेना

कवी - पुलस्ति