सून

परवा हे रात्री बोलून गेले
कधी नव्हे ते गोड-गोड हसत,
"आपल्याला सून हवी तुझ्यासारखी
अगदी समजूतदार, शांत!"
बोलून ते झोपून गेले,
अन घोरायलाही लागले.

मी आपली गप्प, त्यांच्याकडे बघत
आतला आनंद सरावानं लपवत..
'उशीरा का होईना.. !' म्हणत,
नकळत होते स्वतःशीच हुरळत.

पण...बराच वेळ जागल्यावर
आले सवयीनं भानावर
विचार केला बोलण्यावर
म्हटलं घ्यावं का ते मनावर?

खरंच का ह्यांना आवडलंय,
आपलं आजवरचं वागणं
का ह्यांना अजून एक हवंय
बिनआवाजाचं खेळणं?

मुलगा आपल्या दोघांचा,
आहे म्हणायला मातृमुखी
बाकी वळणावर त्यांच्या,
सारी लक्षणं सारखी...

बाप-लेकांचे शब्द झेलणं
झालंय मला नेहेमीचं,
काम नाहीये पण हे
नवख्या पोरी-सोरीचं.

दुसर्‍याची लेक, आशेनं
आपल्याघरी येईल
माझं झालं ते झालं...
पण तिचं काय होईल ?


कवी - सतिश वाघमारे